Amaia Arregi Amas
Psikologo Sanitario Orokorra eta Psikogerontologoa
Bere aulki gurpildunean eserita dago eguzkitan, bere manta urdin argi eta zuriarekin, pamela batekin eta Ray Ban eguzkitako betaurrekoekin, bera beti izan baita oso pizpireta, bere bi ahizpak eta ama bezala, haiek ere beti oso txukun joaten ziren, baserrikoak izan arren, “kategoriako etxea” zela esaten zutelako. Leku hori gustatzen zaio, handik duela ia 98 urte jaio zen auzoa ikus dezakeelako, Olate izeneko jauregi hartatik geratzen den bakarra da.
Egunero, esnatzen denean, auzo txiki hartako ermita agurtzen du, bere ama eta aitaren, hiru anaien eta hiru ahizpen izenak esaten ditu eta garbitu egiten da. Jantzi, kolonia eman eta bi belarritako pareak jartzen ditu, dotoreak eta entzutekoak, ondoren gosaltzera joaten da. Hori eta gero, dagokion bi orduko paseoa, ordu bete Murumendira begira eta besteordu betea bizitzari buruz hizketan, ahal bada euskaraz noski, edo ardiak belarra moztera atera behar direla pentsatuz, zaldiak ez, horiek belarra atera besterik ez dute egiten, edo lekak jaso behar direla, tomateak, loreak ureztatu… Hanketako indarraren falta nola sumatzen duen…
Orain herritik gertuago bizi da, leiho bakoitzean loreak dituen etxe haundi eta txuri batean baina esaten du jada ezer ez dela lehen bezalakoa, ez dagoela betiko harakina, arrainak ez duela lehengo zaporea eta zer esanik ez esneari buruz, oraingoa ura dela, ez baserrian zutena bezala; eskerrak etxe erraldoi hartako gaztategia oraindik hor dagoen.
Lehen kalean zegoen bizitzaren falta sumatzen du, orain gure gauzetan murgilduta bizi garela uste du, egun osoan korrika eta gurera, “beti katxarritoaren aurrean”. Bere auzoan bizi zenean, lan egiten zuten bai, sendo gainera, baina konpartitu ere egiten zuten (argi eta garbi nahi zutenekin, haiek ere ez baitziren tontoak), eta hitz egiten zuten, agurtzen zuten eta elkarri laguntzen zioten, baina berak orain ez du hori ikusten, egia esan jende gutxi ikusten du eta hori ez zaio gustatzen.
Bere familiaren falta ere sumatzen du, oroitzapenez betetako zulotxo bat sentitzen duela dio, nola egiten zuten salto, lasterketak egiten zituztela, etxean zuten edozerekin jolasten zuten eta auzoko plazan dantzatzen zuten, oso ondo dantzatzen zutela gainera, harengatik balitz frogatu ahal izango zuela, baina, ai, hankak… Batzuetan hor ezkutatzen da bakardadea, forma desberdinak hartuz, kamaleonikoa izanez eta ez beti zarata ateraz baina egunero presente egonez.
Pamela ondo jantzi eta musu bat bota du Murumendira, eskua estutzen didan bitartean. Ahizpak bezala, dena txokolatearekin sendatzen dela gogorarazten dit hika perfektu batean.