Gaur arte ez zuen elurrik ikusi. Gaur goizean, jaikitzean, amak begiak ixteko eskatu dio Lucasi; gero, besoetan hartu du, pauso batzuk eman ditu begiak itxita jarrai zezan tematuz, eta, segundo batzuen ondoren, haurrari betierekoak iruditu zaizkiola, irekitzeko eskatu dio. Txundituta, autoen sabaia, zuhaitzak eta espaloiak ezkutatzen zituen mantu zuriari begiratu dio liluraturik, amak azaltzen zion bitartean, bere begiak hartzen zuen guztia, elurra zela. Aitona Ramiro iritsi bezain laster, mutikoak oihu egin dio leihotik begiratzera lagun ziezaion:
– Zatoz! Azkar! Begira, aitona! Elurra!- esan dio zalaparta handiz.
Aitonak umearen ilusio eta harridura aurpegia imitatu du, azkar ibil dadin eta laster kalera irten ahal izan daitezen animatuz, eskolara abiatu aurretik jolastu ahal izateko. Lucas harritu egin da elurra ukitzean zein hotz zegoen ikusita, eta, eskuztatzen duen bitartean, Ramirok bola bat egin eta umeari beste bat egiteko eskatu dio, urrutirago nork botatzen duen ikusteko.
Mutikoa, eskolarako bidean, etengabe ari da hizketan, oso asaldatuta dago eta pozik dago. Egun hauek bereziak dira berarentzat, ezustean doa: atzo zuhaitzak eta dendak mila koloretako argiekin argitzen ikusi zituen, jaiotza baten irudiak ere aurkitu zituen, eta eskolan Olentzerori, Aita Noeli eta Errege Magoei buruz hitz egin zioten. Egia da ez dakiela nor diren jaun horiek, baina ahizpa zaharrenak esan dio oso pertsona onak direla eta ondo portatzen diren haurrei jostailuak ekartzen dizkietela. Lucasek badaki ahizpak maite duela eta ez duela engainatzen. Une horretan pixka bat larritzen ari da, gogoratzen du atzo ez zuela bere trena hartu eta gurasoek kopeta zimurtu zutela atsekabe gisa, baina uste du agian zortea duela eta jaun horiek ez zutela jakingo eta jostailuak ekarriko dizkiotela.
Tarteka, Ramiro egun hauetan irakurtzen egon denaz pentsatzen hasten da, Eugène Ionescoren los Diarios. Liburuko esaldi batzuek arreta bereganatu zuten, eta haien funtsa memorian inprimatuta geratu da. Ionescok dioenez, “Haurtzaroa mirariaren edo zoragarriaren mundua da: sorkuntza gauez sortuko balitz bezala da, argitsua, erabat berria eta freskoa, eta guztiz harrigarria. Ez dago haurtzarorik gaudak dagoeneko harrigarriak ez diren unetik aurrera. Mundua jada ikusia dagoela dirudi, eta bizitzera ohitzen garenean, heldu bihurtzen gara. Magiaren mundua, mirari berria, hutsalkeria bihurtzen da, topikoa. Horixe da, hain zuzen, paradisua, lehen eguneko mundua. Haurtzarotik kanporatua izatea paradisutik kanporatua izatea da, heldua izatea da. Orainaldi baten, presentzia baten, betetasun baten oroitzapena gordetzen da, berriro bide guztietatik aurkitzen saiatzen dena.” Etxera itzultzean berriro irakurriko du.
Aitonak nostalgiaz gogoratzen ditu bere bizitzako lehen aldiak, lehen gabonak, lehen mozorroa, lehen maitasuna. Badaki esaera haien kolorea desagertu egin dela, eta itzalak joan direla haien existentziaz jabetzen. Urte asko dira jaiei uko egin diela, absentzia bakoitzak asko pisatzen duelako eta oroitzapenek tristatu egiten dutelako. Baina gaur, itxaropen-txinparta bat piztu zaio izpirituan, eta animatu egin da bere biloba elurrarekin lehen aldiz gozatzen ikustean, kolore anitzeko argien magiarekin, gabonetako zuhaitzekin ilusionatuz, izaki arrotz baina onberen oparien zain. Ramirok pinu edo izei bat erosteko erabakia hartzen du, baita buztinezko irudi batzuk eskuratzekoa ere; gero, Lucasi proposatuko dio zuhaitza izarrekin, boletin eta koloretako argiekin apaintzea, eta, era berean, jaiotza bat eraikitzea. Badaki urte gutxi falta zaizkiola desagertzeko, baina zorionekoa da mutilaren presentziagatik, alaitasun lasaia, harmonia isila ematen baitio.
Ia konturatu gabe, eskolara iristen dira. Umeen algarak harrera egiten die gelako atera irekitzean. Irakasleak ordena pixka bat jartzen saiatzen da, baina ezinezkoa egiten zaio, umeentzat egun berezia da, zoriontsu daude, pozik. Aitonak Lucas laguntxoekin utzi eta, presaka, merkataritza-gunera doa behar duen guztia erostera. Erosketa amaitzen denean, konturatu da Eguberri hau lehen aldiz elurra ikusi duen eta koloreen eta oparien magian harritu duen haur batekin igaroko duela. Urte askotako tristuraren ondoren, bere bihotzean poz eta ilusio pittin bat sentitzen duen lehen aldia da.
Eduardo Clavé Arruabarrena
Mediku erretiratua
Aubixa Fundazioko patroia
Blog: relatoscortosejj
